ΠΙΑΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ (17/11/10)

Την περασμένη Τετάρτη πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πεύκης μία θαυμάσια συναυλία-αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο.
Την εκδήλωση οργάνωσαν οι καθηγήτριες πιάνου του Δημοτικού Ωδείου, Αλεξάνδρα Δαζέα και Μαρία Κουρτογιάννη, με τη συμπαράσταση του προέδρου της – ενιαίας πλέον, νομίζω – Δημοτικής Επιχείρησης, Σταύρου Μονεμβασιώτη.
Ακούστηκαν τραγούδια, σχετικά με την επέτειο της εξέγερσης, των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Λοΐζου, Σταύρου Κουγιουμτζή, κα. Παράλληλα προβλήθηκε (και ακούστηκε) πλούσιο οπτικό και ηχητικό υλικό.

Τη συναυλία άνοιξε, με πέντε τραγούδια, η Νεανική Χορωδία του Δήμου Πεύκης, υπό τη διεύθυνση της Ελευθερίας Βούλγαρη.
 

Είχα – δυστυχώς! – χρόνια να ακούσω αυτή τη Χορωδία και με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα το πολύ υψηλό επίπεδο που έχει αγγίξει. Θα τολμούσα να πω, σχεδόν επαγγελματικό!
Να διευκρινίσω μόνο, πως αυτή μου η χαρά δεν συνοδευόταν και από έκπληξη, καθώς είμαι γνώστης – έστω και από… τρίτο «χέρι» – της πολύ καλής δουλειάς που γίνεται εκεί όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως θα διαβάσετε σε μελλοντικό άρθρο, έχουμε συνεργαστεί σαν Τμήμα Κιθάρας με τη Χορωδία αυτή, όταν ακόμη έκανε τα πρώτα της «βήματα». Ελπίζω να καταφέρουμε σύντομα να ξανασυνεργαστούμε!
(Το ψήνουμε, το ψήνουμε…)

Το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος κράτησαν οι μαθητές πιάνου της Αλεξάνδρας και της Μαρίας.

Μετά την «υποβλητική» τους είσοδο στη σκηνή, όπου ο καθένας άφησε από ένα γαρύφαλλο ανάμεσα στα δύο κεριά, συγκρότησαν μία παιδική χορωδία και τραγούδησαν περί τα δεκαπέντε τραγούδια.

 

Τα τραγούδια συνόδευαν στο πιάνο ένας ή δύο από αυτούς τους μαθητές, διαφορετικοί κάθε φορά. Στα δε τρία τελευταία συμμετείχε και ο διακεκριμένος Πευκιώτης σολίστας του μπουζουκιού και συνθέτης, Χρήστος Κωνσταντίνου.

Διαφορετικός μαθητής επίσης παρουσίαζε κάθε τραγούδι ξεχωριστά, διαβάζοντας γνωστές και άγνωστες λεπτομέρειες – πάντα όμως ουσιαστικές! – για το καθένα.

Αυτό που ειλικρινά απόλαυσα από αυτά τα παιδιά ήταν η απίστευτη ενέργεια που εξέπεμπαν. Λες και είχαν ζήσει τα ίδια την εξέγερση του Πολυτεχνείου!
Ούτε βέβαια και αυτό με εξέπληξε, καθώς είχα ζήσει από κοντά τις ατέλειωτες πρόβες τους στο Ωδείο. Όπως επίσης, το μεράκι και τον ενθουσιασμό με τα οποία οι δασκάλες τους σχεδίασαν και έστησαν αυτή την εκδήλωση, πράγματα που μετέδωσαν στους μαθητές τους.

Αν αναλογιστεί δε κανείς το πάντα επίκαιρο, ζωντανό και ουσιαστικά αληθινό μήνυμα αυτής της επετείου, δεν θα δυσκολευτεί να καταλάβει γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή μαθητική συναυλία!