Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΩΔΕΙΟΥ ΠΕΥΚΗΣ

Την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010 πραγματοποιήθηκε η Χριστουγεννιάτικη συναυλία του Ωδείου στο Δημοτικό Θέατρο Πεύκης.
Παρουσιάστηκαν τραγούδια στο πνεύμα των ημερών από μαθητές των περισσότερων καθηγητών του Ωδείου, το τμήμα προσχολικής μουσικοκινητικής αγωγής (Orff) και τη χορωδία του Ωδείου.
Ανάμεσα τους και οι μαθητές μου Αχιλλέας Νταφούλης και Δημήτρης-Αριστείδης Κώστας που έπαιξαν τα κάλαντα των Χριστουγέννων.

Το πρόγραμμα έκλεισε η μαθητική ορχήστρα που σχηματίστηκε για αυτό τον σκοπό, η οποία, με την καθοδήγηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Ωδείου, έπαιξε τον Μικρό Τυμπανιστή και τα Τρίγωνα-Κάλαντα, τραγουδισμένα από τους μαθητές των τάξεων θεωρίας.

Την ορχήστρα αποτελούσαν οι:
Ελένη Δροσινού & Αίγλη Χρόνη (πιάνο)
Κωνσταντίνος Γαβριηλίδης & Ιωάννα Κούκη (φλάουτο)
Θεώνη Γιαννιτσοπούλου (ακορντεόν)
Βαγγέλης Αστράς (τρομπόνι)
Παρασκευή Παπαγιαννούλα, Κωνσταντίνος Πουλημένος, Αναστάσιος Λεπίπας, Κωνσταντίνος Κουρής, Ηλίας Μπούρας & Ευάγγελος Δραζινάκης (κρουστά)
Κωνσταντίνα Χασιώτη, Ευαγγελία Χρονοπούλου, Φίλιππος Μαλανδράκης, Γιάννης Σκιαδάς, Δημήτρης-Αριστείδης Κώστας, Ανδρέας Κυριαζόπουλος, ‘Εφη Φθοΐδου, Χριστίνα Σιδέρη, Ηρώ Κεραμειδάκη, Δημήτρης Δεμπέλας & Παναγιώτης Κακαβούλης (κιθάρα)
Ιωάννα Παναγιωτοπούλου, Παναγιώτα Κωσταλάμπρου, Γιώργος Κεραμειδάκης, Χρήστος Παπαβέντζης, Κωνσταντίνα Γαροφαλάκη & Ανδρομάχη Χρονοπούλου (βιολί)

ΠΡΟΒΑ



Ελένη-Ιωάννα

Ιωάννα-Θεώνη

Κων/νος-Ιωάννα
 
Οι βιολιστές κάτω από το άγρυπνο (λόγω... καφέ!) βλέμμα του δασκάλου τους

 

Η ομάδα των κρουστών με τον δικό τους δάσκαλο

Παναγιώτης-Ηρώ-Έφη-Φίλιππος-Δημήτρης




 ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ

Οι μαθηές του Γιώργου Τριάντη με τον δάσκαλο τους

Η μελέτη της τελευταίας στιγμής

Η Ηρώ διδάσκει τη Χριστίνα και την Έφη

Αντρέας-Γιάννης

Τα παιδία παίζει... ξύλο

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η Αίγλη παρακολουθεί την Ελένη

Ηρώ-Έφη-Χριστίνα

Τα παιδία παίζει... κιθάρα




Δημήτρης-Γιάννης-Αντρέας




(Θυμίζω πως περισσότερες πληροφορίες για το Δημοτικό Ωδείο Πεύκης μπορείτε να διαβάσετε εδώ ή εδώ)

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΠΙΑΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ (17/11/10)


Την περασμένη Τετάρτη πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πεύκης μία θαυμάσια συναυλία-αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο.
Την εκδήλωση οργάνωσαν οι καθηγήτριες πιάνου του Δημοτικού Ωδείου, Αλεξάνδρα Δαζέα και Μαρία Κουρτογιάννη, με τη συμπαράσταση του προέδρου της – ενιαίας πλέον, νομίζω – Δημοτικής Επιχείρησης, Σταύρου Μονεμβασιώτη.
Ακούστηκαν τραγούδια, σχετικά με την επέτειο της εξέγερσης, των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Λοΐζου, Σταύρου Κουγιουμτζή, κα. Παράλληλα προβλήθηκε (και ακούστηκε) πλούσιο οπτικό και ηχητικό υλικό.

Τη συναυλία άνοιξε, με πέντε τραγούδια, η Νεανική Χορωδία του Δήμου Πεύκης, υπό τη διεύθυνση της Ελευθερίας Βούλγαρη.
 

Είχα – δυστυχώς! – χρόνια να ακούσω αυτή τη Χορωδία και με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα το πολύ υψηλό επίπεδο που έχει αγγίξει. Θα τολμούσα να πω, σχεδόν επαγγελματικό!
Να διευκρινίσω μόνο, πως αυτή μου η χαρά δεν συνοδευόταν και από έκπληξη, καθώς είμαι γνώστης – έστω και από… τρίτο «χέρι» – της πολύ καλής δουλειάς που γίνεται εκεί όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως θα διαβάσετε σε μελλοντικό άρθρο, έχουμε συνεργαστεί σαν Τμήμα Κιθάρας με τη Χορωδία αυτή, όταν ακόμη έκανε τα πρώτα της «βήματα». Ελπίζω να καταφέρουμε σύντομα να ξανασυνεργαστούμε!
(Το ψήνουμε, το ψήνουμε…)


Το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος κράτησαν οι μαθητές πιάνου της Αλεξάνδρας και της Μαρίας.
Μετά την «υποβλητική» τους είσοδο στη σκηνή, όπου ο καθένας άφησε από ένα γαρύφαλλο ανάμεσα στα δύο κεριά, συγκρότησαν μία παιδική χορωδία και τραγούδησαν περί τα δεκαπέντε τραγούδια.

 

Τα τραγούδια συνόδευαν στο πιάνο ένας ή δύο από αυτούς τους μαθητές, διαφορετικοί κάθε φορά. Στα δε τρία τελευταία συμμετείχε και ο διακεκριμένος Πευκιώτης σολίστας του μπουζουκιού και συνθέτης, Χρήστος Κωνσταντίνου.


Διαφορετικός μαθητής επίσης παρουσίαζε κάθε τραγούδι ξεχωριστά, διαβάζοντας γνωστές και άγνωστες λεπτομέρειες – πάντα όμως ουσιαστικές! – για το καθένα.

Αυτό που ειλικρινά απόλαυσα από αυτά τα παιδιά ήταν η απίστευτη ενέργεια που εξέπεμπαν. Λες και είχαν ζήσει τα ίδια την εξέγερση του Πολυτεχνείου!
Ούτε βέβαια και αυτό με εξέπληξε, καθώς είχα ζήσει από κοντά τις ατέλειωτες πρόβες τους στο Ωδείο. Όπως επίσης, το μεράκι και τον ενθουσιασμό με τα οποία οι δασκάλες τους σχεδίασαν και έστησαν αυτή την εκδήλωση, πράγματα που μετέδωσαν στους μαθητές τους.


Αν αναλογιστεί δε κανείς το πάντα επίκαιρο, ζωντανό και ουσιαστικά αληθινό μήνυμα αυτής της επετείου, δεν θα δυσκολευτεί να καταλάβει γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή μαθητική συναυλία!