Ήταν τέτοιες μέρες περίπου, πριν από 11 χρόνια, λίγο μετά το μεγάλο σεισμό της Πάρνηθας. Έμενα τότε, θυμάμαι, στην αυλή του πατρικού μου, σε σκηνή, μιας και το διαμέρισμα όπου ζούσα είχε πάθει σοβαρότατες ζημιές. Ένα πρωινό Παρασκευής έλαβα ένα τηλεφώνημα από μια καλή μου φίλη, άσχετη με την Πεύκη. Από κάπου είχε μάθει τυχαία πως στο Δήμο της Πεύκης ζητούσαν καθηγητή κιθάρας. Ετοίμασα τα χαρτιά μου σε χρόνο… dt και πριν το μεσημέρι βρέθηκα στα γραφεία της Δημοτικής Επιχείρησης Κοινωνικής & Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πεύκης (ΔΕΚΠΑ), η οποία τότε στεγαζόταν στο Εμπορικό Κέντρο (Ειρήνης & Δημοκρατίας), όπου και τα κατέθεσα, ελάχιστα πριν από τη λήξη της προθεσμίας.
Λίγες μέρες μετά έλαβα ένα τηλεφώνημα από τη Ράνια (τη μία από τις δύο υπαλλήλους της ΔΕΚΠΑ τότε – η άλλη ήταν η Μπέτυ) πως επέλεξαν εμένα για αυτή τη θέση. Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα. Γέννημα-θρέμμα Ηρακλειώτης, είχα ελάχιστη σχέση με την Πεύκη τότε: κάποια σκόρπια μαθήματα στην Άνω Πεύκη και στις όμορές της περιοχές του Αμαρουσίου. Δεν είχα καμία άλλη γνωριμία, κάποιο… «μέσον» με τους ανθρώπους του Δήμου (κι όποιος θέλει το πιστεύει! – ΚΑΘΕ καχυποψία μπορεί να είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ δικαιολογημένη). Από ό,τι έμαθα αργότερα ήμουν και λίγο τυχερός, αφού ελάχιστοι γνώριζαν γι’ αυτή την προκήρυξη και έτσι ελάχιστες ήταν και οι αιτήσεις, με αποτέλεσμα να προτιμηθεί η δική μου, κυρίως λόγω προϋπηρεσίας.
Αρχές Οκτώβρη ξεκίνησα τα μαθήματα, σε μία αίθουσα του 3ου Δημοτικού Σχολείου, στην Κάτω Πεύκη, με όχι περισσότερους από 10 μαθητές. Ζήτησα και αγοράστηκε για λογαριασμό του Τμήματος Κιθάρας ένα αναλόγιο και ένα υποπόδιο, τα οποία μάλιστα πήγαινα και έφερνα κάθε Σάββατο πρωί, αφού αυτή η αίθουσα τις υπόλοιπες μέρες λειτουργούσε σαν κανονική σχολική τάξη. Μαζί τους και ένα αερόθερμο τις κρύες μέρες του χειμώνα, μιας και το Σάββατο η θέρμανση του σχολείου – λογικά! – δεν λειτουργούσε.
Το αναλόγιο υπάρχει ακόμα σε άριστη κατάσταση (!) και, αφού «περιπλανήθηκε» όλα αυτά τα χρόνια στις διάφορες αίθουσες που κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκαν για τα μαθήματα, βρίσκεται στην αίθουσα κιθάρας του Δημοτικού Ωδείου Πεύκης.
Το υποπόδιο «έζησε» μία οκταετία, μέχρι που «κατέρρευσε» υπό το βάρος ενός μάλλον αδύνατου μαθητή, ο οποίος όμως κάποια στιγμή στηρίχτηκε ολόκληρος επάνω του!
Τα 2-3 προηγούμενα χρόνια από μένα γινόντουσαν κάποια μαθήματα κιθάρας στο Δήμο, ομαδικά (!!!). Εκείνη την πρώτη δική μου χρονιά χώρισα τους μαθητές σε μικρές ομάδες 2 ή 3 ατόμων (με βάση την ηλικία ή το επίπεδο για κάποιους που δεν ήταν εντελώς αρχάριοι) και τους έκανα 40΄ ή 60΄ μάθημα, αντίστοιχα.
Δυστυχώς, τα δίδακτρα (και, αντίστοιχα, η δική μου αμοιβή) ήταν τέτοια που δεν επέτρεπαν κάτι καλύτερο, πράγμα όμως που θα διορθωνόταν την αμέσως επόμενη σχολική χρονιά.
Τελειώνοντας αυτό το πρώτο σημείωμα, να σημειώσω πως την οργάνωση των μαθημάτων κιθάρας είχε ο Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Πεύκης (ΠΟΔΠ) και την οικονομική διαχείριση η ΔΕΚΠΑ. Πρόεδρος του ΠΟΔΠ τότε (και για αρκετά χρόνια) ήταν η Έλλη Μήτση, ενώ της ΔΕΚΠΑ ο Γιώργος Πατούλης (σημερινός Δήμαρχος Αμαρουσίου).
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το όμορφο «ταξίδι» που αισίως μπήκε στον 12ο χρόνο του και το οποίο θα είναι το κυρίως αντικείμενο αυτού του ιστολόγιου. Προτίθεμαι να το ενημερώσω σταδιακά, μέχρι να φτάσουμε στις μέρες μας. Τώρα, για το πότε θα καταφέρω κάτι τέτοιο δεν μπορώ να δώσω καμία υπόσχεση…
Λίγες μέρες μετά έλαβα ένα τηλεφώνημα από τη Ράνια (τη μία από τις δύο υπαλλήλους της ΔΕΚΠΑ τότε – η άλλη ήταν η Μπέτυ) πως επέλεξαν εμένα για αυτή τη θέση. Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα. Γέννημα-θρέμμα Ηρακλειώτης, είχα ελάχιστη σχέση με την Πεύκη τότε: κάποια σκόρπια μαθήματα στην Άνω Πεύκη και στις όμορές της περιοχές του Αμαρουσίου. Δεν είχα καμία άλλη γνωριμία, κάποιο… «μέσον» με τους ανθρώπους του Δήμου (κι όποιος θέλει το πιστεύει! – ΚΑΘΕ καχυποψία μπορεί να είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ δικαιολογημένη). Από ό,τι έμαθα αργότερα ήμουν και λίγο τυχερός, αφού ελάχιστοι γνώριζαν γι’ αυτή την προκήρυξη και έτσι ελάχιστες ήταν και οι αιτήσεις, με αποτέλεσμα να προτιμηθεί η δική μου, κυρίως λόγω προϋπηρεσίας.
Αρχές Οκτώβρη ξεκίνησα τα μαθήματα, σε μία αίθουσα του 3ου Δημοτικού Σχολείου, στην Κάτω Πεύκη, με όχι περισσότερους από 10 μαθητές. Ζήτησα και αγοράστηκε για λογαριασμό του Τμήματος Κιθάρας ένα αναλόγιο και ένα υποπόδιο, τα οποία μάλιστα πήγαινα και έφερνα κάθε Σάββατο πρωί, αφού αυτή η αίθουσα τις υπόλοιπες μέρες λειτουργούσε σαν κανονική σχολική τάξη. Μαζί τους και ένα αερόθερμο τις κρύες μέρες του χειμώνα, μιας και το Σάββατο η θέρμανση του σχολείου – λογικά! – δεν λειτουργούσε.
Το αναλόγιο υπάρχει ακόμα σε άριστη κατάσταση (!) και, αφού «περιπλανήθηκε» όλα αυτά τα χρόνια στις διάφορες αίθουσες που κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκαν για τα μαθήματα, βρίσκεται στην αίθουσα κιθάρας του Δημοτικού Ωδείου Πεύκης.
Το υποπόδιο «έζησε» μία οκταετία, μέχρι που «κατέρρευσε» υπό το βάρος ενός μάλλον αδύνατου μαθητή, ο οποίος όμως κάποια στιγμή στηρίχτηκε ολόκληρος επάνω του!
Τα 2-3 προηγούμενα χρόνια από μένα γινόντουσαν κάποια μαθήματα κιθάρας στο Δήμο, ομαδικά (!!!). Εκείνη την πρώτη δική μου χρονιά χώρισα τους μαθητές σε μικρές ομάδες 2 ή 3 ατόμων (με βάση την ηλικία ή το επίπεδο για κάποιους που δεν ήταν εντελώς αρχάριοι) και τους έκανα 40΄ ή 60΄ μάθημα, αντίστοιχα.
Δυστυχώς, τα δίδακτρα (και, αντίστοιχα, η δική μου αμοιβή) ήταν τέτοια που δεν επέτρεπαν κάτι καλύτερο, πράγμα όμως που θα διορθωνόταν την αμέσως επόμενη σχολική χρονιά.
Τελειώνοντας αυτό το πρώτο σημείωμα, να σημειώσω πως την οργάνωση των μαθημάτων κιθάρας είχε ο Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Πεύκης (ΠΟΔΠ) και την οικονομική διαχείριση η ΔΕΚΠΑ. Πρόεδρος του ΠΟΔΠ τότε (και για αρκετά χρόνια) ήταν η Έλλη Μήτση, ενώ της ΔΕΚΠΑ ο Γιώργος Πατούλης (σημερινός Δήμαρχος Αμαρουσίου).
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το όμορφο «ταξίδι» που αισίως μπήκε στον 12ο χρόνο του και το οποίο θα είναι το κυρίως αντικείμενο αυτού του ιστολόγιου. Προτίθεμαι να το ενημερώσω σταδιακά, μέχρι να φτάσουμε στις μέρες μας. Τώρα, για το πότε θα καταφέρω κάτι τέτοιο δεν μπορώ να δώσω καμία υπόσχεση…
