ΠΙΑΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ (17/11/10)

Την περασμένη Τετάρτη πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πεύκης μία θαυμάσια συναυλία-αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο.
Την εκδήλωση οργάνωσαν οι καθηγήτριες πιάνου του Δημοτικού Ωδείου, Αλεξάνδρα Δαζέα και Μαρία Κουρτογιάννη, με τη συμπαράσταση του προέδρου της – ενιαίας πλέον, νομίζω – Δημοτικής Επιχείρησης, Σταύρου Μονεμβασιώτη.
Ακούστηκαν τραγούδια, σχετικά με την επέτειο της εξέγερσης, των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Λοΐζου, Σταύρου Κουγιουμτζή, κα. Παράλληλα προβλήθηκε (και ακούστηκε) πλούσιο οπτικό και ηχητικό υλικό.

Τη συναυλία άνοιξε, με πέντε τραγούδια, η Νεανική Χορωδία του Δήμου Πεύκης, υπό τη διεύθυνση της Ελευθερίας Βούλγαρη.
 

Είχα – δυστυχώς! – χρόνια να ακούσω αυτή τη Χορωδία και με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα το πολύ υψηλό επίπεδο που έχει αγγίξει. Θα τολμούσα να πω, σχεδόν επαγγελματικό!
Να διευκρινίσω μόνο, πως αυτή μου η χαρά δεν συνοδευόταν και από έκπληξη, καθώς είμαι γνώστης – έστω και από… τρίτο «χέρι» – της πολύ καλής δουλειάς που γίνεται εκεί όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως θα διαβάσετε σε μελλοντικό άρθρο, έχουμε συνεργαστεί σαν Τμήμα Κιθάρας με τη Χορωδία αυτή, όταν ακόμη έκανε τα πρώτα της «βήματα». Ελπίζω να καταφέρουμε σύντομα να ξανασυνεργαστούμε!
(Το ψήνουμε, το ψήνουμε…)

Το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος κράτησαν οι μαθητές πιάνου της Αλεξάνδρας και της Μαρίας.

Μετά την «υποβλητική» τους είσοδο στη σκηνή, όπου ο καθένας άφησε από ένα γαρύφαλλο ανάμεσα στα δύο κεριά, συγκρότησαν μία παιδική χορωδία και τραγούδησαν περί τα δεκαπέντε τραγούδια.

 

Τα τραγούδια συνόδευαν στο πιάνο ένας ή δύο από αυτούς τους μαθητές, διαφορετικοί κάθε φορά. Στα δε τρία τελευταία συμμετείχε και ο διακεκριμένος Πευκιώτης σολίστας του μπουζουκιού και συνθέτης, Χρήστος Κωνσταντίνου.

Διαφορετικός μαθητής επίσης παρουσίαζε κάθε τραγούδι ξεχωριστά, διαβάζοντας γνωστές και άγνωστες λεπτομέρειες – πάντα όμως ουσιαστικές! – για το καθένα.

Αυτό που ειλικρινά απόλαυσα από αυτά τα παιδιά ήταν η απίστευτη ενέργεια που εξέπεμπαν. Λες και είχαν ζήσει τα ίδια την εξέγερση του Πολυτεχνείου!
Ούτε βέβαια και αυτό με εξέπληξε, καθώς είχα ζήσει από κοντά τις ατέλειωτες πρόβες τους στο Ωδείο. Όπως επίσης, το μεράκι και τον ενθουσιασμό με τα οποία οι δασκάλες τους σχεδίασαν και έστησαν αυτή την εκδήλωση, πράγματα που μετέδωσαν στους μαθητές τους.

Αν αναλογιστεί δε κανείς το πάντα επίκαιρο, ζωντανό και ουσιαστικά αληθινό μήνυμα αυτής της επετείου, δεν θα δυσκολευτεί να καταλάβει γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή μαθητική συναυλία!

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ (2000-2001)

Τα μαθήματα τη δεύτερη χρονιά συνεχίστηκαν σε καινούργιους χώρους, ενώ ταυτόχρονα οι μέρες των μαθημάτων αυξήθηκαν από μία σε δύο, λόγω της αύξησης των μαθητών, αλλά και των ωρών διδασκαλίας:
Παρασκευή απόγευμα σε μία αίθουσα-γραφείο του παλιού κτηρίου του 2ου Δημοτικού Σχολείου, την οποία χρησιμοποιούσε για τα μαθήματα της και η φιλαρμονική μπάντα του Δήμου.
Σάββατο πρωί σε ένα ημιυπόγειο μαγαζί (Χρ. Σμύρνης & Γράμμου), χώρο του Δήμου, όπου γίνονταν και τα μαθήματα πιάνου από τις μέχρι και σήμερα καθηγήτριες στο Δημοτικό Ωδείο, Μαρία Κουρτογιάννη και Χριστίνα Ρήγα, καθώς και οι πρόβες των δύο δημοτικών χορωδιών (παιδικής και ενηλίκων) υπό τον αείμνηστο μαέστρο Διονύση Αποστολάτο.

Παράλληλα, μετά από εισήγηση μου, δόθηκε η δυνατότητα στους μαθητές να μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα στον παλαιότερο τρόπο μαθήματος (2 ή 3 μαθητές σε 40 ή 60 λεπτά, αντίστοιχα) και το κανονικό σαραντάλεπτο ατομικό μάθημα (όπως γίνεται στη μεγαλύτερη πλειοψηφία των Ωδείων, αλλά και όπως γίνονταν ήδη - και αποκλειστικά - τα μαθήματα πιάνου του Δήμου), με την κατάλληλη προσαρμογή των διδάκτρων.
Ο αριθμός των μαθητών έφτασε τους 19, από τους οποίους οι 12 επέλεξαν το κανονικό σαραντάλεπτο μάθημα.

(από το περιοδικό του Δήμου "η Πεύκη μας")

 Η μαθητική συναυλία εκείνης της χρονιάς προγραμματίστηκε για την Τετάρτη 20 Ιουνίου και πάλι στο υπαίθριο θεατράκι του Αγ. Παντελεήμονα.
(Ο λόγος που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια σχετικά αργά τις μαθητικές συναυλίες μας ήταν για να προλαβαίνουν οι μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου να κάνουν μία τελευταία προετοιμασία, απερίσπαστοι πλέον από τις σχολικές τους εξετάσεις, οι οποίες συνήθως τελείωναν κατά τις 15-16 Ιουνίου)
Εκείνη την ημέρα, μέχρι τις 6+ το απόγευμα έριχνε… καρεκλοπόδαρα!!! «Μέρα που βρήκε για καλοκαιρινή μπόρα!», σκεφτόμουν… Έφτασα στο χώρο κατά τις 7 και βρήκα τον ηχολήπτη με τα μηχανήματα ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο. Αφού είδαμε πως ο ουρανός είχε καθαρίσει για τα καλά, αποφασίσαμε να τα στήσουμε. Τελικά, ο καιρός μας έκανε τη χάρη. Κι έτσι απολαύσαμε μία ακόμη όμορφη μουσική βραδιά από τους μαθητές, ακόμη καλύτερη από αυτήν της προηγούμενης χρονιάς, πράγμα που – φυσιολογικά – έμελλε να συμβαίνει κάθε επόμενη χρονιά:

Μπροστά (από αριστερά): Μανόλης Φραγκιαδάκης, Έφη Παυλούδη, Λουΐζα Ντούρου, Τίνα Παΐλα, Κλειώ Αρβανίτη, Ουρανία Μιχαλολιάκου, Γιώργος Γκιουζελάκης, Δημήτρης Κυριαζής, Χρήστος Μητατάκης.
Πίσω: *, Βαγγέλης Παργιανός, Νίκος Γκότσης, Αλέξανδρος Σαμαρτζής, Κώστας Φραγκούδης, Φώτης Λαμπρόπουλος, Παυσανίας Βησσαρίου, Χρύσα Βαμβακοπούλου, Μαριάννα Μαυρουδή (λίγο από το κεφάλι της, για την ακρίβεια! - φαίνεται όμως "φάτσα-κάρτα" στο απόκομμα από το περιοδικό), Παναγιώτης Κέφος, Χαρούλα Ρεμούνδου.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:



(Να σημειώσω πως το πρόγραμμα κάθε χρονιάς το έφτιαχνα μόνος μου, στην αρχή με τη βοήθεια του γραφίστα αδερφού μου Δημήτρη, τυπώνοντας κατόπιν τον απαραίτητο αριθμό αντιγράφων στο φωτοτυπικό του Δήμου, συνήθως το ίδιο πρωί της συναυλίας. Είχα έτσι και την ευχέρεια να κάνω προσαρμογές της τελευταίας στιγμής, καθώς πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μαθητές της τελευταίας στιγμής – στη μελέτη τους εννοώ… )